លោក​ម៉ូសេ និង​លោក​អើរ៉ុន​ទៅ​គាល់​ស្ដេច​ផារ៉ោន
១ បន្ទាប់​មក លោក​ម៉ូសេ និង​លោក​អើរ៉ុន​ចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះចៅ​ផារ៉ោន ហើយ​ទូល​ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល មាន​ព្រះបន្ទូល​ដូច​ត​ទៅ​នេះ: ចូរ​អនុញ្ញាត​អោយ​ប្រជារាស្ត្រ​យើង ចេញ​ទៅ​ធ្វើ​ពិធី​បុណ្យ​គោរព​យើង​នៅ​វាល​រហោស្ថាន»។ ២ ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​តប​ថា៖ «តើ​ព្រះអម្ចាស់​ជា​នរណា​បាន​ជា​យើង​ត្រូវ​ស្ដាប់​តាម ហើយ​អនុញ្ញាត​អោយ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ចេញ​ទៅ​នោះ? យើង​មិន​ស្គាល់​ព្រះអម្ចាស់​ទេ យើង​មិន​អនុញ្ញាត​អោយ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ចេញ​ទៅ​ឡើយ»។ ៣ លោក​ទាំង​ពីរ​ទូល​ស្ដេច​ទៀត​ថា៖ «ព្រះ​នៃ​ជន​ជាតិ​ហេប្រឺ​បាន​មក​ជួប​យើង​ខ្ញុំ។ ឥឡូវ​នេះ សូម​អនុញ្ញាត​អោយ​យើង​ខ្ញុំ​ចេញ​ទៅ​វាល​រហោស្ថាន ចម្ងាយ​ផ្លូវ​ដើរ​បី​ថ្ងៃ ដើម្បី​ធ្វើ​យញ្ញបូជា​ថ្វាយ​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​យើង​ខ្ញុំ។ បើ​យើង​ខ្ញុំ​មិន​ទៅ​ទេ ព្រះអង្គ​នឹង​ប្រហារ​យើង​ខ្ញុំ​ដោយ​ជំងឺ ឬ​ដោយ​មុខ​ដាវ»។ ៤ ស្ដេច​ស្រុក​អេស៊ីប​មាន​រាជឱង្ការ​មក​កាន់​លោក​ទាំង​ពីរ​ថា៖ «ម៉ូសេ និង​អើរ៉ុន ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​ទាំង​ពីរ​នាំ​អាទិ៍​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​អោយ​ឈប់​ធ្វើ​ការ​ដូច្នេះ? ចូរ​នាំ​គ្នា​ត្រឡប់​ទៅ​ធ្វើ​ការ​វិញ​ទៅ!»។
៥ ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​មាន​រាជឱង្ការ​ថា៖ «ឥឡូវ​នេះ ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​មាន​ចំនួន​ច្រើន​នៅ​ក្នុង​ស្រុក តើ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ចង់​អោយ​គេ​ឈប់​ធ្វើ​ការ​ដូច​ម្ដេច​បាន?»។
ស្ដេច​ផារ៉ោន​បន្ថែម​ការងារ​អោយ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល
៦ នៅ​ថ្ងៃ​ដដែល​នោះ ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​បាន​បញ្ជា​មេ​ត្រួតត្រា​លើ​ប្រជាជន និង​មេ​ក្រុម​ថា៖ ៧ «មិន​ត្រូវ​ផ្ដល់​ចំបើង​អោយ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល សំរាប់​ធ្វើ​ដុំ​ឥដ្ឋ​ដូច​ពី​មុន​ទៀត​ទេ គឺ​អោយ​ពួក​គេ​ទៅ​រក​ចំបើង​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។ ៨ ប៉ុន្តែ ត្រូវ​បង្ខំ​អោយ​គេ​ធ្វើ​ដុំ​ឥដ្ឋ​គ្រប់​ចំនួន​ដដែល កុំ​បន្ថយ​ចំនួន​ឡើយ។ ពួក​គេ​សុទ្ធ​តែ​ជា​មនុស្ស​ខ្ជិល ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​គេ​ទាមទារ​សុំ​ចេញ​ទៅ​ថ្វាយ​យញ្ញបូជា ដល់​ព្រះ​របស់​ពួក​គេ។ ៩ ត្រូវ​ដាក់​ការងារ​អោយ​ពួក​គេ​ធ្វើ​កាន់​តែ​ធ្ងន់ធ្ងរ​ថែម​ទៀត ដើម្បី​កុំ​អោយ​ពួក​គេ​មាន​ពេល​គិត​អំពី​ការ​ភូតភរ​បាន​ឡើយ»។
១០ ពួក​មេ​ត្រួតត្រា​លើ​ប្រជាជន និង​ពួក​មេ​ក្រុម ពោល​មក​កាន់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល ដូច​ត​ទៅ៖ «ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​មាន​រាជឱង្ការ​ថា: យើង​ឈប់​ផ្ដល់​ចំបើង​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៀត​ហើយ។ ១១ អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ចេញ​ទៅ​រក​ចំបើង​ខ្លួន​ឯង​ផ្ទាល់ នៅ​កន្លែង​ណា​ដែល​អាច​រក​បាន ប៉ុន្តែ កុំ​បន្ថយ​ចំនួន​ដុំ​ឥដ្ឋ​ឡើយ»។ ១២ ដូច្នេះ ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​អស់​ចេញ​ទៅ​គ្រប់​កន្លែង ក្នុង​ស្រុក​អេស៊ីប ដើម្បី​ប្រមូល​ជញ្ជ្រាំង​មក​ប្រើ​ជំនួស​ចំបើង។ ១៣ ពួក​មេ​ត្រួតត្រា​ដាក់​កំហិត​ប្រជាជន​ថា៖ «ត្រូវ​បង្ហើយ​ការងារ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​អោយ​បាន​គ្រប់​ចំនួន​ដូច​ពី​មុន ក្នុង​ពេល​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ចំបើង»។ ១៤ មេ​ត្រួតត្រា​ទាំង​នោះ​វាយ​ពួក​មេ​ក្រុម​អ៊ីស្រាអែល ដែល​ខ្លួន​បាន​តែងតាំង ព្រម​ទាំង​ស្ដី​បន្ទោស​ថា៖ «ប៉ុន្មាន​ថ្ងៃ​នេះ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ផលិត​ដុំ​ឥដ្ឋ​គ្រប់​ចំនួន ដូច​កាល​ពី​មុន?»។
១៥ មេ​ក្រុម​អ៊ីស្រាអែល​នាំ​គ្នា​ទៅ​តវ៉ា​ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះករុណា​ធ្វើ​បាប​ទូលបង្គំ​ទាំង​អស់​គ្នា​ដូច្នេះ? ១៦ គេ​មិន​បាន​ផ្ដល់​ចំបើង​អោយ​ពួក​ទូលបង្គំ​ទេ ហើយ​គេ​បញ្ជា​អោយ​ពួក​ទូលបង្គំ​ធ្វើ​ដុំ​ឥដ្ឋ​គ្រប់​ចំនួន ព្រម​ទាំង​វាយ​ពួក​ទូលបង្គំ​ទៀត​ផង។ ប្រជារាស្ត្រ​របស់​ព្រះករុណា​ខុស​ហើយ!»។ ១៧ ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​ឆ្លើយ​ថា៖ «អ្នក​រាល់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​ជា​មនុស្ស​ខ្ជិល មនុស្ស​ច្រអូស! ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពោល​ថា “សូម​អនុញ្ញាត​អោយ​យើង​ខ្ញុំ ចេញ​ទៅ​ថ្វាយ​យញ្ញបូជា​ដល់​ព្រះអម្ចាស់”!។ ១៨ ឥឡូវ​នេះ ចូរ​នាំ​គ្នា​ទៅ​ធ្វើ​ការ​វិញ​ទៅ។ យើង​គ្មាន​ចំបើង​អោយ​ទេ ប៉ុន្តែ ត្រូវ​ធ្វើ​ដុំ​ឥដ្ឋ​អោយ​បាន​គ្រប់​ចំនួន»។ ១៩ កាល​ឮ​ថា គេ​មិន​បន្ថយ​ចំនួន​ដុំ​ឥដ្ឋ​ដែល​ត្រូវ​ផលិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​ទេ​នោះ ពួក​មេ​ក្រុម​អ៊ីស្រាអែល​ដឹង​ថា ខ្លួន​ធ្លាក់​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​លំបាក​វេទនា​ហើយ។ ២០ ពេល​ចេញ​ពី​គាល់​ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​វិញ ពួក​គេ​មក​រក​លោក​ម៉ូសេ និង​លោក​អើរ៉ុន ដែល​កំពុង​តែ​រង់ចាំ​ពួក​គេ។ ២១ ពួក​គេ​ពោល​ទៅ​កាន់​លោក​ទាំង​ពីរ​ថា៖ «សូម​ព្រះអម្ចាស់​ទត​មើល ហើយ​ដាក់​ទោស​លោក​ទាំង​ពីរ​ចុះ! លោក​ទាំង​ពីរ​ធ្វើ​អោយ​ព្រះចៅ​ផារ៉ោន និង​ពួក​មន្ត្រី​ទាំង​អស់​ស្អប់​ពួក​យើង។ លោក​ទាំង​ពីរ​បាន​ហុច​ដាវ​ទៅ​អោយ​ពួក​គេ​សម្លាប់​យើង»។
២២ លោក​ម៉ូសេ​បែរ​ទៅ​រក​ព្រះអម្ចាស់ ទូល​ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់​អើយ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះអង្គ​ធ្វើ​បាប​ប្រជាជន​នេះ? ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះអង្គ​ចាត់​ទូលបង្គំ​អោយ​មក? ២៣ តាំង​ពី​ទូលបង្គំ​បាន​ទៅ​គាល់​ព្រះចៅ​ផារ៉ោន ក្នុង​ព្រះនាម​របស់​ព្រះអង្គ​មក ស្ដេច​នោះ​បាន​ធ្វើ​បាប​ប្រជាជន​នេះ តែ​ព្រះអង្គ​មិន​បាន​រំដោះ​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​ព្រះអង្គ​សោះ»។